اشعار

سـلام بـر دل و جـانِ مـدافـعـانِ حـرم            بـه جـرأت و هـیـجـانِ مدافـعـانِ حرم

وفا و معرفت و اعتقاد و عشق و ادب            بُـوَد بـه سـیـنـه نـشـانِ مدافـعـانِ حـرم

در آن زمان که روح به قالب دمیده اند            ما را غـلام حضرت عشق آفـریـده اند

روز ازل به دست پُر از مهـر فـاطمه            گـویـا برای لـشـگـر حـیـدر خـریده اند

گـویـا رسیـده انـد که ما را صـدا کـنند            ما را دوبــاره با خـودشـان آشنـا کـنند

برگشته اند این صد و هفتاد و پنج نور            ما را ز بـنـد ظلمت غـفـلـت رهـا کنند

مگو بـدن، ز تن جـبـهه جان در آوردند           به جای اشک، جگر از نهان در آوردند

وطن پُر از گل پرپر شده است و عطرآگین           ز دشت لاله ز بس ارغــوان در آوردند

بـیــا عــاشـقـی را رعـایـت كـنـیـم            ز یــاران عـاشـق حـكـایـت كـنـیـم

از آن ها كه خونین سفـر كرده اند            سـفـر بـر مــدار خـطـر كـرده انـد

گلی به دست تو دیدیم و کوله ای بر دوش          هنوز مانده سخن های آخــرت در گـوش

و کفش های تو را مادرت چه محکم بست          نیـامدید چــرا کـفش های خــاکــی پـوش؟

خبر این بود که یک سرو رشید آوردنـد           استخوان های تو را در شب عید آوردند

جیب پیراهنی آغشته به خــون را گشتند           نامه ای را که به مقصد نـرسیـد آوردند